एका शाळेचे  शिक्षक निवृत्त झाले . मग शासनाने तालुक्यातून नवीन शिक्षक नेमला. शिक्षक शाळेत रुजू होण्यासाठी एसटी बसने गेले, कंडक्टरला पैसे दिले..आणि ते  जागेवर बसले .कंडक्टरने तिकिटाचे पैसे घेतले आणि बाकीचे शिक्षकांना परत केले .

   दुर्बद्धी ते मना।कदा नुपजे नारायणा।।{तु}

        शिक्षकाने विचार केला की आता कंडक्टर घाईत आहे. थोड्या वेळाने पैसे परत करू, थोडा वेळ झाला तरी कंडक्टर अजूनही कामात  होता. शिक्ष काना वाटले  असे गृहीत धरू की 10 रुपयांनी फायदा झाला. चला त्याचा काही चांगला उपयोग करूया.

     हा संघर्ष शिक्षकाच्या मनात चालू असतानाच शाळा आली. एसटीतून बाहेर पडत असताना अचानक शिक्षकाचा हात त्याच्या खिशात गेला. त्यातून 10 रुपयांची नोट बाहेर आली आणि ती कंडक्टरला परत केली.

           कंडक्टर हसला आणि म्हणाला, "गुरुजी! तुम्ही या गावाचे नवीन शिक्षक आहात का?" शिक्षक म्हणाले हो..त्यावर कंडक्टर बोलू लागले,गुरुजी,मी मुद्दाम  10रु जास्त दिले होते.ज्या वर्गात राष्ट्र घडते ते मला खरोखर पाहायचे होते. त्या वर्गाचा शिल्पकार जसे बोलतो तसे तो शिकवतो तसे वागतो का?

म्हणुन मी मुद्दाम 10रु जास्त दिले होते.मला आता कळून चुकले आहे की या गावांने ही कोवळी मुल ज्याच्या ताब्यात दिली आहेत.ती नक्कीच घडणार .'गुरुजी मला क्षमा करा!एवढे बोलून कंडक्टरने बेल वाजवली........

    गुरुजींना आता घाम फुटला होता. त्याने आकाशाकडे बघितले आणि म्हणाला, देवा, मला 10 रुपयांचा किती मोह झाला होता . देवा, तू खरोखर दयाळू आहेस. तुम्ही कामाच्या पहिल्या दिवशी माझी चाचणी घेतली आणि मला पात्र केले!

    "स्वार्थ, मोह, वाईट आहे. ज्या क्षणी मोह मनाला व्यापून टाकतो, ज्या क्षणी मनुष्य अधोगतीमध्ये फेकला जातो..

    गोष्ट क्रमांक 2

             खांदा ....

किंबहुना, लोकांनी मृत्यूनंतर धावणे निरुपयोगी आहे, कारण तुम्ही गेला नाही तरी लोक त्याला जाळल्याशिवाय राहणार नाहीत....... पण ही व्यर्थ धावपळ करणारेच खूप आहेत ...

खरं तर, आजच्या खोट्या ढोंगांच्या शर्यतीत, तुम्ही मोठे आहात की मी मोठा, ही क्षणिक संपत्ती माणसाला, माणसाला, माणसापासून दूर नेत आहे .

जीवंतपणी,

जिवंत माणसासाठी 

जिवंत असणाऱ्या,

अडचणीत सापडलेल्या ,

एकाला तरी आयुष्यात खरा हात द्या..

झालं गेलं विसरून, माणुस व्हा

मरेपर्यंत त्याचा अभिमान वाटेल.........,